‘Maar waarom zou ik er dan naar willen kijken?’, vraagt de stoïcijnse tv-producent aan George Costanza en Jerry Seinfeld. De dubbele aflevering waarin de twee laatstgenoemden onderhandelen over het maken van een pilot voor een comedy, waarin Jerry Seinfeld zelf de hoofdrol zal gaan spelen, is er een die volop gebruik maakt van de mogelijkheden voor humor die ‘reflexiviteit’ biedt. In de ‘echte’ serie blijft het vooralsnog bij die pilot en pas vijf jaar later wordt er om een vervolg gevraagd. Dat leidt uiteindelijk tot het einde van de serie zelf, omdat de vier hoofdkarakters worden gearresteerd vanwege overtreding van een Barhartige Samaritaan-wet. In plaats van een dikke man die overvallen wordt te helpen, maken de vier flauwe grappen en filmen ze het gebeuren.

Het is exemplarisch voor het volstrekt amorele karakter van de comedy. In tegenstelling tot andere sit-coms wordt hier aan het eind nooit een ‘wijze les’ geleerd of ‘gehugd’. Zoals hun advocaat zegt tijdens het proces: ‘Je hoeft nooit iemand te helpen. Daar draait het allemaal om in dit land.’

In Seinfeld blijkt dat je als je het over ‘het niets’ wilt hebben, niet in een gapende afgrond kijkt, maar de alledaagsheid van onze individuele zorgen en gevoelens ervaart.

Tevens verschenen op de Filosofiekalender © Veen Media